Samoća me nikad ne čini tužnim,ona je tu da mi nadomjesti snage,probudi klonulost duha. Samoća me čini živim,više nego prebivanje sa skupinom ljudi,jer se u njoj u potpunosti otkriva biće,bez lažnog paradisanog fiktivizma !

U samoći čovjek nikad nije sam,on je u svijetu stvarnijem i uzvišenijem od čulnog poimanja,predstavljen vladarem kreativnih figura!
Samoća izjeda,uništava neznavene ljude,sačinjava im misaonu tamnicu,čamotinju... Ono što neko naziva spoljašnjom samoćom,to je u stvari jedino unutrašnja praznina nekog,i otuda kreću sva nezadovoljstva !
Onda se lako ruši  ličnost u dijeliće,u ništorodne gadosti.
Premda njihova ličnost u suštini,sama po sebi nema osnovne obrazce za vitalno  postojanje,jer je razdjeljena u dosta stihijskih komada !
Samoća je pogubna za onoga ko gleda hipnotisan u maglu i proglašava je božanstvom !